Appeltje eitje

Eten voor twee? Hoe dan!? Ik mag amper eten voor een....

Kerst 2013 schreef ik mijn laatste blog. Veel is er sindsdien gebeurd. Begin 2014 ontdekte ik dat ik zwanger was. En daarmee kwam er een einde aan ongestoord alles kunnen eten. 

Kon ik voorheen eten wat ik wilde. Tijdens mijn zwangerschap mag je ineens allemaal lekkere dingen niet meer. En als je ieder blog, forum of tijdschrift moet geloven, kun je maar beter water drinken, speltbrood en dood gekookte groente eten. Dan zit je wel veilig. 
Nu houd ik van eten en sterker nog, ik ben dol op alles wat je niet mag eten tijdens je zwangerschap. Filet American, gerookte zalm, gedroogde Italiaanse worst, haast-weglopende-schimmel kaas, gekookte rauwemelk (met vlies....don't ask me why). Dus dat was even afzien tijdens mijn zwanger. 

Inmiddels was mijn BMI onder het gemiddelde gezakt, wat vrij uitzonderlijk is want het is de bedoeling dat je alleen maar zwaarder wordt. Dus op aanraden van de verloskundige, hop doorverwezen naar de diëtist. 

Een fantastische vrouw met een goede en realistische kijk op eten en leven. (Novita Diëtist) Zij maakte duidelijk hoe ik ervoor kon zorgen dat ik al mijn voedingsstoffen op een goede en verantwoorde manier binnen kreeg. Het kost misschien wat meer tijd, maar als het eenmaal in je ritme zit, weet je niet beter. 

En sindsdien ben ik om! Een gezond en verantwoord eetpatroon, dat niet alleen goed is voor je ongeboren kindje, maar ook zeker goed als je baby'tje er straks ook echt is. 

De dames van Easypeasy hielpen mij toen opweg met heerlijke recepten voor moeder en nu met heerlijke recepten voor kind!

Ik ben niet een gezondheidsfreak die friet afzweert en nooit meer een pizza eet, dat doe ik zeker op zijn tijd nog wel! (vooral ook blijven doen!) Maar ik heb wel geleerd dat wat ik eet, van invloed is op mijn kind (als deze nog intern is, als eenmaal extern). 

De gevolgen van een slecht eetpatroon bij kinderen zijn dagelijks zichtbaar. Slechte kindergebitten, overgewicht, vervroegde pubertijd, kinderdiabetes. Kortom, meer dan ooit ben ik mij bewust van het feit dat mijn eetpatroon direct invloed heeft op het welzijn van mijn kind. 

Dus....kom in actie. Geef het goede voorbeeld! Want eenmaal bezig is het echt appeltje eitje!

Minimaal leefgeld vs. Maximaal kerst dineren

Ook in deze week voor kerst weet ik zeker dat zij mijn spreekuur optimaal zal benutten om geld los te peuteren. Eerst zal ze de receptie overtuigen van haar verhaal, zodat zij toch doorverbonden wordt. Waarna ik de hoop, die ze wellicht door deze eerste overwinning had gekregen, weer onder haar uit zal vegen. Ook dit keer verkoop ik 'nee'. Niet omdat ik niet zou willen, maar omdat er deze feestmaand simpelweg niet meer overblijft dan €40-, leefgeld. Zuchtend van ergernis hang ik op en laat ik het gesprek weer los. Totdat ik op dinsdagochtend in de supermarkt sta en mijn zelfscanner €75-, aangeeft. Voor één kerstmaaltijd..... 

Hoewel dit eet-blog over eten gaat, wil ik het in dit blog hebben over datgene wat we nodig hebben om eten te kopen...Geld. En wel over de term leefgeld. Een term die ik steeds vaker voorbij hoor komen. Zelfs in de laatste editie van Linda. wordt er gesproken over leefgeld, alsof iedereen weet waar we het over hebben.

Voor de leken onder ons. Leefgeld is een term die veel voorkomt binnen schuldhulpverleningsinstantie en is het geld dat (veelal) wekelijks wordt overgemaakt voor boodschappen, toiletartikelen en met een beetje pech nieuwe kleren, schoenen en andere extra's die het leven juist zo leuk maken.

Leefgeld kent eigenlijk geen minimum. We hebben een sociaal minimuminkomen, maar geen minimum gesteld aan het leefgeld. In mijn werkveld streef je ernaar om niet onder de €50-, per week (voor alleenstaande) te komen, maar dit is lang niet altijd mogelijk.

Al starend naar mijn scanner besef ik mij hoe leeg de term leefgeld voor mij is geworden. Zat ik een paar dagen geleden nog zonder blikken of blozen te verkondigen dat iemand de feestdagen moet doorkomen met €40-, per week, reken ik nu bijna het dubbele af voor een avondje gourmetten met vrienden. Daar waar het leefgeld geen minimum kent, kennen de kerstboodschappen geen maximum. Ook dit jaar zullen er ongetwijfeld miljoenen gespendeerd zijn als eendenborstjes, kalfswangetjes, vergeten groenten (ik snap overigens wel waarom deze zijn vergeten), aardperen en granaatappels (wat is het toch met Hollanders en granaatappelpitjes als garnering...).

Terwijl ik mijn gourmetpannetje weer vol gooi met een nieuwe lading vleesjes (echt zo'n gourmet-woord), probeer ik de gedachte aan het kerstdiner van mijn cliënt of de afwezigheid hiervan ver weg te drukken. Het liefst denk ik er niet aan. Kruip ik in mijn eigen beschermde cocon waar minima een werkterm is, een abstracte doelgroep.

Maar tegelijk ben ik ook blij dat de term leefgeld of wellicht de realiteit leefgeld meer bekendheid krijgt. Al is het alleen maar zodat ik zelf niet afstomp voor het feit dat er ontzettend veel mensen in Nederland wekelijks minimaal geld krijgen voor boodschappen, wat ervoor zorgt dat ze deze kerst maximaal buiten spel staan.....

Battle of Sunny Spring vs. Relentless Winter

Zodra er twee cijfers in de temperatuur zitten, gaan we los. Deze week was het heerlijk lente weer. De thermometer kwam eindelijk boven de 10 graden uit! Gevolg; de stad was gevuld met geroezemoes van de overvolle terrassen, studenten sleepten hun Fatboys naar buiten en ploften neer voor de voordeur met een biertje en gezinnen zetelden zich op geruite kleedjes in het park. Jaja, de strijd tussen de lente en de genadeloze winter is gestart!

Ik ben dol op Nederland en haar gekke, typische karaktertrekken. Afgelopen week heb ik weer een van die typische trekken mogen aanschouwen c.q. uitvoeren. Eindelijk liet de lente na lange tijd van zich horen. De weermannen en vrouwen beloofde ons een echte lentedag en jawel, het was een echte lente dag. De lente doet over het algemeen gekke dingen met de Nederlander. De peeptoe-schoenen werden weer aangedaan, jassen hingen over de fietssturen of waren onder de snelbinders gefrommeld en hier en daar staken er twee witte melkflessen uit een korte broek.

Ook ik heb genoten van het heerlijke weer. Om 16.00 uur hadden mijn collega en ik het toch echt gehad op kantoor en besloten een terrasje te pakken. Wij waren niet de enige met het idee, want alle terrassen zaten bomvol. Het terras bij Café Kalff was dan wel uit de zon, er was nog voldoende plek om neer te strijken. Ook al was het wat frisjes uit de zon, ik moest en zou zonder jas mijn wit biertje nuttigen. En zo geschiede het dat ik afgelopen dinsdag mijn eerste “witbiertje-op-een-terrasje” heb gehad.  1-0 voor de lente!

Ik kan niet wachten tot de dagen langer licht zijn, de terrassen weer overvol zitten en we met ze alle klagen over hoe warm het wel niet is.

Geniet van de lente!

Grijp naar de fles

Soms/regelmatig sta ik bij het groenteschap, te staren naar groente waarvan ik denk ‘wat moet je ermee?’ Dat heb ik bijvoorbeeld met cassave. Ik ken cassave eigenlijk alleen van de afhaalchinees. Toen ik mijn man, toen ‘gewoon een vriend’, leerde kennen, ging ik samen met een vriendin en met hem op bijna iedere zondagavond Chinees afhalen. 

In ‘De Gouden Pot’, verzamelde zich heel de volkswijk voor babi panggang en nasi goreng. De afhaalchinees was een echte afhaalchinees, niets meer en niets minder. Het bestond uit een soort grote huiskamer met daarin wat stoelen en banken en een tafel. Door  een piepklein luikje ergens in de muur kwamen de witte plastic zakken gevuld met jouw bestelling. Midden op de tafel in deze gezellige afhaal-huiskamer-chinees, lag een bak met cassavechips. Die samen met de ‘gratis’ geserveerde biertjes gretig aftrok vonden.

Over die gratis pilsjes gesproken. Ik heb wel eens gehoord dat meer dan de helft van alle Chinese restaurants flink verlies draait, door het vergeven van deze gratis biertjes tijdens het wachten, maar dat even terzijde. Die bak met cassavechips moest, bij een wachttijd van ongeveer 30 minuten, wel tot 5 keer bijgevuld worden, maar ook dat terzijde. Kortom, behalve chips, zou ik dus niet goed weten wat je hiermee moet doen.

Hetzelfde heb ik met de flespompoen. De flespompoen zie je eigenlijk altijd in de schappen liggen, maar ik heb nog nooit iemand zo’n ding zien pakken. Ik vind het maar een vreemd uitziende groente, maar besloot van de week er toch een mee te nemen. Ik heb ermee gekookt en het is een heerlijk product! Verwerkt in een romige risotto met wat chilipoeder en Parmezaanskaas is het echt een topgroente. Het juweeltje staat niet tussen de broccoli en boontjes. Het staat  bij de ‘inheemse’ producten, naast de madame jeanette en dus de cassave. Maar probeer het! Het is typisch winter-feel-good-food!

Grijp die fles!

Negerzoenen

Zelfs nu, nu ik volwassen ben en stevig met beide benen in de wereld sta, voel ik mij enigszins ongemakkelijk als ik het blauw, gele pak uit het koekjesschap pak. Ik wacht al mijn hele leven op een semi-grappige opmerking over de inhoud van het pak. Ik heb het over “Zoenen”. Beter bekend als “Negerzoenen”.

 Al sinds ik mij kan herinneren heb ik een haat-liefde-verhouding met negerzoenen. De liefde zal voor zich spreken en gaat ver. Een negerzoen zorgt ervoor dat ik verander in een egoïstische trut. Mijn man heeft afgelopen weekend mogen ervaren wat negerzoenen met mij doen. Ten eerste gun ik niemand anders dan mijzelf zo'n zoen. Bij hoge uitzondering mocht hij er wel een hebben, maar ook niet meer dan een. En toen hij die ene dan even naast zijn koffiekopje neerlegde om wat te pakken, greep mijn hand, zonder enige controle hierover te hebben, de half afgekloven zoen en propte die in 1 keer in mijn mond. Mijn man stond stomverbaasd te kijken naar de lege plek naast het kopje.

 De haat-verhouding zit ook diepgeworteld. Ik voel mij op de een of andere manier altijd ongemakkelijk, wanneer uitgerekend ik, een pak negerzoenen koop. Afgelopen vrijdag heb ik, voor het eerst in jaren, weer eens een pak negerzoenen gekocht. En weer bekroop mij de angst, dat iemand, een opmerking maakt in de trant van:"zo, doe mij maar echte negerzoen!" Snel stop ik de zoenen in mijn boodschappenkarretje en prijs de Heer voor de zelfscanner. Dan hoeft het pak ook niet langs de caissière.

Ik weet ook wel, dat niemand überhaupt bezig is met de inhoud van mijn boodschappenkarretje. Toch blijft  “de zoen”, een lastig punt voor mij. Zowel om het te kopen, als het in bezit hebben ervan. Voorlopig maar even geen overheerlijke, fluweelzachte, mierzoete, in chocola omhulde kussentje. Tot ik volwassen genoeg ben om ze te kopen en te delen met mijn man.

No time for blogging......

 Regelmatig krijg ik de vraag te horen: “hoe gaat het eigenlijk met dat blog van je?” Meer dan ongemakkelijk hinniken en knikken kan er niet vanaf. Ik prijs mijzelf gelukkig met mijn bruine huid, zodat het schaamrood op mijn kaken niet zichtbaar is. En dan kom je op het punt dat je eigenlijk helemaal geen tijd hebt voor een blog, laat staan voor een intensief project, nieuwe mensen die je wilt ontmoeten, tijd die je wilt investeren. Heb ik nu gefaald? Ben ik te egoïstisch? Een slappeling?

Wat een geweldig project had moeten worden, stortte na een etentje met vrienden en bekenden, al in elkaar als een mislukte soufflé. Ik zag het, destijds, al helemaal voor mij. Iedere maand zou ik koken voor vreemde uit de buurt, de gesprekken zouden betekenis en diepgang hebben, het eten om je vingers bij af te likken en het zou rijendik met hongerige mensen voor mijn huis staan.

Helaas sloop de realiteit van de hedendaagse praktijk binnen. En blijkt dit project, waar ik nog steeds enthousiast over ben, op dit moment niet te passen in het/mijn drukke bestaan. Maar omdat ik nog steeds enorm van koken houd, schrijven leuk vind en natuurlijk een enorme schare fans heb (right…), blijft het blog bestaan. Zo blijf je up-to-date over mijn eet- en leefervaringen…..

Ciao

De economie van het delen.

Een beetje onwennig en giebelend staan we dan tegenover elkaar bij mijn voordeur. “Ik heb een emmertje mee” zegt de vreemde vrouw tegen mij. “Dat is niet nodig, ik heb zelf weg-gooi-bakjes.” Ik ren naar binnen, pak een bakje zelfgemaakte pompoensoep met gemarineerde cherrytomaatjes en overhandig dit aan de vrouw. Voor het symbolische bedrag van €1-, is de maaltijdsoep voor haar. “Even opwarmen in een pannetje en de apart bijgeleverde koriander er overheen strooien”, adviseer ik haar.  “Nou, mijn man verklaard mij voor gek, maar ik vind het een briljant idee”, schatert de vrouw.  De vreemde vrouw fietst weg en ik kijk mijn man met een grote glimlach aan. "Best grappig dat thuisafgehaald.nl."

In dit blog ga ik mij mengen in de voortdurende discussie over de crisis. Niet alleen ga ik mij mengen in de discussie, ik zal zelfs een heuse oplossing noemen om de crisis te bestrijden. Die oplossing heb ik overigens niet zelf bedacht. Er zijn immers grenzen aan mijn betrokkenheid bij de economie.  Ik houd mij niet bezig met de debatten, discussies, opinies en peilingen over de oorzaak, duur, gevolgen en invloeden van de crisis. Ik heb eerder een soort haat-liefde verhouding met de crisis. Enerzijds zorgt de crisis ervoor dat ik genoeg werk heb, anderzijds zorgt het ervoor dat o.a. gemeenten minder geld krijgen om mijn werk te subsidiëren.

Afgelopen dinsdag was ik bij een praatje van Volkskrant-columnist Pieter Hilhorst. Hij kwam op de proppen met de term “de economie van het delen”. Volgens hem hét middel op de crisis te bestrijden. Hilhorst is van mening dat in deze crisistijd de nadruk te veel gelegd wordt op schaarste. Terwijl hij vindt dat er juist overvloed is. De vraag is alleen, hoe kunnen we toegang krijgen tot deze overvloed? Dit kan door de economie van het delen. Thuisafgehaald.nl is hier een mooi voorbeeld van. In mijn geval; op donderdag stond er pompoensoep op het menu. Het recept was voor 4 personen. Wij zijn met zijn tweeën. Er bleven dus 2 porties over. Ik bied mijn portie aan op de website en een zogenaamde afhaler kan aangeven mijn portie graag af te nemen. Hoeveelheid, dieetwensen, vegetarische ongein en prijs kunnen allemaal overeengekomen worden. Maar thuisafgehaald.nl is niet de enige overvloed-deler. De auto van de buurman kan geleend worden, huizen worden tijdens vakanties aangeboden, zelfs tuingereedschap kan uitgewisseld worden tegen een kleine vergoeding.

Kortom, verander de crisis in iets goeds! Door te delen in onze overvloed. Ik wil je uitdagen de komende tijd na te denken over jouw eigen overvloed en hoe je dit kan delen met je omgeving. Denk daarbij niet alleen aan materiële overvloed. Maar ook aan overvloed van talenten en gaven.

Ik wens je een overvloed aan moed en durf toe om je plannen en ideeën uit te voeren. Hoe groot, klein, gek of onmogelijk ze ook zijn!

Happy sharing everybody!